Odunpazarı ilçesi 71 Meskenler Mahallesi’nde yaşayan Arzuman Uçar’ın savına nazaran, engelli kızı Sevgi’ye 33 yıldır tek başına bakıyor. 59 yaşında 4 çocuk sahibi olan Uçar’ın tezine nazaran, 34 yıllık eşinin 2018 yılında engelli çocuklarına bakmayı reddetmesi üzerine kendisini terk ederek öbür bir bayana gittiğini tabir etti.
“Kendi çocuğunun bakım masraflarını üstlenmiyor, yalnızca bin lira nafaka veriyor. Neye yetecek?” diyerek yaşadığı zorlukları lisana getiren Uçar, her gün kızı Sevgi’nin bakımlarını kendi başına yerine getirmeye devam ediyor. Kızının 10 bin TL engelli maaşı ile şu anda 7 bin liralık kirasını ödeyen ve arta kalan para dışında bir geliri olmadığını belirten Uçar, mahallelilerin takviyesiyle ömür çabasını sürdürüyor.
“BÜTÜN GÜN ONUNLAYIM, 24 SAATİM KONUTTA GEÇİYOR”
Kızı Sevgi’nin doğuştan bu yana engelli olduğunu belirten Arzuman Uçar, engelli çocuğuna 33 yıldır tek başına baktığını söz etti.
Bütün hayatını bakıma muhtaç çocuğuna adayan ve neredeyse 24 saatini meskende geçiren Uçar, “Çocuğum 33 yaşında, engelli. Doğumda başındaki bıngıldak kemiği birleşmiş, o kemiğin yerine de su birikmiş. Erzurum’da ameliyat ettirdik lakin tabipler bize dedi ki, ‘Bu çocuğun bedeni hiç gelişmez.’ O yüzden bu formda devam ediyoruz. Oturamıyor, göremiyor ancak duyabiliyor, anlayabiliyor. Mesela kapıdan içeri biri girince sesine reaksiyon veriyor. Acıktığı vakit ağlar, altı ıslandığı vakit huzursuz olur, o denli olunca da zati anlıyorsunuz. Yalnızca sıvı yiyebiliyor, katı yiyemiyor. O yüzden çorbayla besliyorum. Sabahları kalkınca birinci onunla ilgileniyorum. Altını değiştiririm, mamasını yediririm, giydiririm. 2-3 günde bir banyosu var, onu yaptırırım. Geri kalan vakitlerde de kendi işlerimle, meskenin işleriyle uğraşırım. Bütün gün onunlayım, 24 saatim meskende geçiyor” tabirlerini kullandı.
“‘BEN BU ÇOCUĞA BAKAMAM, GİDİN NE HALİNİZ VARSA GÖRÜN’ DEDİ, TERK ETTİ GİTTİ”
8 yıldır eşinden başka olduğunu lisana getiren Arzuman Uçar, eski eşinin konutuyla ilgilenmediğini ve engelli çocuklarının bakımını hiçbir formda üstlenmediğini söyleyerek, “Eşim meskene bakmıyordu. Konutumun kirasını ödemiyordu, hiçbir muhtaçlığımızı karşılamıyordu. Ben o vakitlerde bu çocuğun maaşıyla konutun kirasını, doğalgazını öderdim. Onlar da yalnızca yemeye içmeye gelirdi. Bundan ötürü ortamızda ezalar çıktı. Kendisine 800-900 liralık ayakkabı alırdı, bin liralık gömlek alırdı, ‘Siz benim giysime kuşamıma sakın karışmayın’ kederi. Pekala, bu çocuğa kim bakacak? Bir gün bile olsun bana sormadı ki çocuğun bir gereksinimi var mı diye, bir şey lazım mı diye. Sonra zati ‘Ben bu çocuğa bakamam, gidin ne haliniz varsa görün’ dedi, terk etti gitti, kendisine de öbür birini buldu” dedi.
“ALLAH HİÇBİR ŞEYİ SEBEPSİZ YARATMAZ”
Uçar, yaşadığı şiddetli hayat gayretine karşın umudunu kaybetmediğini belirterek şöyle devam etti:
“Yine de Rabbime şükürler olsun ki bu türlü bir evladı bana verdi, ben ona bakabiliyorum. Allah hiçbir şeyi sebepsiz yaratmaz, onun bana gelişinin bir nedeni vardı ki Allah verdi; artık hem ben ona bakıyorum hem o bana bakıyor. Bahis komşunun yardımları dışında hiçbir gelirim yok. Bir kuru canım, bir nefesim bir de bu hasta çocuğum var. Diğer hiçbir şeyim yok. Konutum barkım yok fakat Allah’ıma sığındım, öbür gidecek yerim de yolum da yok.”
